Gracze poszukiwani

W najbliższym czasie ruszam z nowym projektem osadzonym w autorskich świecie SF. Jeżeli jesteście z Poznania, macie czas w środy w okolicach 18-22 zapraszam na forum KMF Arda albo o kontakt na gg 10208098.

Mapa galaktyki

Nawiązując do wcześniejszego wpisu zamieszczam mapę naszej galaktyki, klastera i znanego wszechświata w bardziej statycznej ale mnie mniej imponującej wersji. Tym razem źródłem jest National Geographic.

Podróż do granic Wszechświata

Krótki filmik pokazujący w bardzo sugestywny sposób rozmiar kosmosu.

Bardzo gorąco polecam.

Z niezbędnika astronauty: Skafander kosmiczny

Jak większość mitów science fiction, obcisły spandeksowy kostium kosmiczny, niewiele różniący się od skafandra narciarskiego jest dzieckiem początku XX wieku. Tym razem jednak, może okazać się pomysłem realizowalnym i prawdopodobnym do wykorzystania w nawet niedalekiej przyszłości lotów kosmicznych – chociaż nie w każdych warunkach. Ostatnio zauważyłem że w filmach czy grafikach panuje tendencja do upraszczania konstrukcji skafandra kosmicznego do jednego uniwersalnego modelu, prawdopodobnie uproszczenie pochodzi z prostego faktu, iż nigdy nie było potrzeby budowania kombinezonów które przetrwały by Marsjańskie burze piaskowe, zabójcze promieniowanie otwartego kosmosu czy piekielne temperatury panujące na Merkurym. Stworzenie uniwersalnego modelu skafandra było by bardzo wygodne i rozwiązało by wiele problemów, ale po zastanowieniu wydaje się mało prawdopodobne. W tym wpisie postaram się przybliżyć ogólne aspekty budowy skafandra, stworzyć ogólny podział pod względem budowy i zastosowań, a przede wszystkim podsunąć garść informacji mogących uczynić korzystanie, naprawę czy wybór kostiumu dużo ciekawszą czynnością niż dotychczas.

Nicolas Ferrand – Roboty, pojazdy, environmenty

Farvus będąc nieustannie na posterunku przesłał mi po raz kolejny namiar na świetne grafiki. Nie wszystkie się nadają do settingów Hard SF, ale zrobiły na mnie takie wrażenie że nie mogłem się powstrzymać przed umieszczeniem linka.

Nicolas Ferrand – strona domowa conceptart

Walka w kosmosie: Tarcze elektromagnetyczne.

Jedno z błogosławieństw każdego kosmicznego awanturnika i prowadzącego czy też reżysera. Anioł stróż schowany w generatorze który ratuje przed drobnymi pomyłkami i balansuje morderczą skuteczność broni przyszłości, czyniąc pojedynki a zwłaszcza bitwy kosmiczne jeszcze bardziej emocjonującymi. Dźwięk syczących tarcz pod ostrzałem, wstrząsy na mostku, błyski na wizjerze i nerwowe krzyki:
– Przednie tarcze padły!
– Przekierować moc z laserów, pełen odwrót!

Ale o co w tym tak naprawdę chodzi?

Tarcze są jednym z mitów science fiction który pokutuje w świadomości widzów, czytelników i graczy od samego początku gatunku. Każdy z nas ma wypalone w głowie, że w jakiś nieopisany sposób istnieje możliwość wytwarzania półmagicznej bariery ochronnej która zatrzyma uderzenia meteorytu, powstrzyma wyciek tlenu, odbije wiązkę laserową czy uchroni statek od zniszczenia przez wyładowania słoneczne. Sama idea tarcz tak mocno zakorzeniła się w naszej świadomości że każdy podświadomie ją akceptuje, a paradoksalnie w przedstawianej formie, jest to jedno ze zjawisk najmniej prawdopodobnych do wykorzystania. Wokoło samych tarcz powstała blisko setka mniej lub bardziej niespójnych teorii i wytłumaczeń, nie tłumacząc najczęściej samego mechanizmu w sposób jednoznaczny. Każdy serial czy książka tłumaczyły to na swój sposób, najczęściej na potrzeby prowadzenia akcji. Żeby nie pozostać dłużnym postaram się przedstawić swoją wizję będącą syntezą własnych przemyśleń oraz zebranych po necie materiałów.

Szczęśliwego roku 2010!

Aby przyszły rok przyniósł co najmniej tyle inspiracji co obecny.

New Scientist: 10 sposobów na napędzanie statków kosmicznych

New Scientist opublikował artykuł w którym dość ogólnie opisał 10 wiodących idei napędu kosmicznego. Polecam jako zestawienia pomysłów i encyklopedyczny spis możliwych rozwiązań. Prawdopodobnie w przyszłości zamieszczę tłumaczenie tego artykułu.

Prowadzenie systemów Hard SF: Rasy i ewolucja człowieka

Wszyscy którzy otarli się chociaż o science fiction na pewno widzieli niebieskoskórych Twi’leków, Klingonów z pomarszczonymi czołami czy przedstawicieli innych ras różniących się tylko drobnym detalem od ludzi. Kanonem stał się podział na inteligentne humanoidalne rasy i nie obdarzone świadomością, nie przypominające humanoidów monstra. U podwalin hard SF leży założenie braku kosmicznych ras, pradawnych cywilizacji, spuścizny zapomnianych kultur i inteligentnych meduz dryfujących w kosmosie, ale czy ogranicza to pole manewru? Ja twierdzę że nie i co więcej, postaram się przytoczyć mój sposób na rozwiązanie tego ‘problemu’.

Prowadzenie systemów hard SF: Dlaczego prowadzić hard SF

Przeglądając fora i blogi mam wrażenie że hard SF kojarzy się ludziom z czymś nie dość że trudnym i pozbawionym najciekawszych elementów to na dodatek w gruncie rzeczy nudnym. Zabranie ze świata kolorowych, ręcznych miotaczy laserowych, plazmowych plecaków odrzutowych, bajeranckiego wyglądu statków kosmicznych i co najgorsze obcisłych kostiumów kosmicznych jest postrzeganie jak zabranie najciekawszych elementów rozgrywki i o zgrozo, prawdopodobnie tylko po to żeby uczynić cały gatunek mniej ciekawym, w miejsce kolorowych bajerów wrzucono fizykę, chemię, biologię i inne znienawidzone z liceum przedmioty. Wniosek nasuwa się jeden – hard SF wymyślono jako formę kary, ewentualnie jest to jakiś podstęp Ministerstwa Edukacji – coś jak filmy edukacyjne.

Architektura przyszłości: Vincent Callebaut

Jak do tej pory głównie skupiałem się na podróżach kosmicznych, fizyce lotów międzygwiezdnych i kosmosie. Dla odmiany polecam odrobinę architektury która może być inspirująca przy tworzeniu planetarnej zabudowy.
Vincent Callebaut opanowany manią ekologiczności i wizją zielonych, praktycznie fotosyntetyzujących budynków stworzył kilka projektów które pasują idealnie do zaawansowanych, bogatych światów, a dodatkowe wyjaśnienia umieszczone pod każdym projektem przybliżają jego istotę oraz dostarczają dodatkowych inspiracji.

http://vincent.callebaut.org

Mapa nieba

Dla wszystkich tych którzy jeszcze nie znają tego miejsca przesyłam interaktywną mapę nieba.
Serwis zawiera setki, jak nie tysiące fascynujących zdjęć zdjęć galaktyki wraz z opisami.Gorąco polecam, ale ostrzegam że zainteresowania mogą stracić życie na samo przeglądanie umieszczonego tam materiału.

Napędy kosmiczne: Żagiel słoneczny

Podstawy

Intuicyjnie zakładamy że światło jest czymś niematerialnym i chociaż fotony faktycznie nie posiadają masy to posiadają pęd i przez to potrafią wywierać nacisk. Dokładniej światło słoneczne wywiera ciśnienie rzędu 1 kg / km^2. Żagle słoneczne w teorii mają wykorzystywać to zjawisko w celu napędzania pojazdów kosmicznych.

Korytarze grawitacyjne

We wczesnym SF, około 1890 powstało określenie ‚space lane’ czyli kosmiczna droga. W pierwotnej wizji przypominało to kosmiczne autostrady wypełnione statkami kosmicznymi lub zarysowane na sztywno, niczym tory kolejowe, trakcje po których poruszały by się statki kosmiczne.

Astronomy Picture of the Day

Kolejny link od Farvusa tym razem strona na której NASA codziennie umieszcza nowe zdjęcia kosmosu wraz z komentarzem.

Astronomy Picture of the Day

Kosmiczna winda

W roku 1895 w głowie szalonego rosyjskiego naukowca narodziła się podstępna idea sięgnięcia gwiazd. Mianowicie pozazdrościwszy francuzom wież Eiffla Rosjanin Konstantin Tsiolkovsky padł na pomysł zbudowania wieży która sięgnie orbity geostacjonarnej. Sama konstrukcja była niezwykle prosta w założeniach. Dwie stacje nazwane ‘zamkami’ miały być umieszczone odpowiednio na powierzchni planety i na orbicie geostacjonarnej. Między zamkami miał zostać umieszczony kabel po którym wspinała by się gondola transportując ludzi i towary z i na orbitę.

Neo gatunki: Alex Ries

Farvus polecił mi ostatnio galerię Alexa Riesa zawierająca wiele ciekawych conceptartów obcych form życia. Osobiście unikam wprowadzania do świata SF obcych form życia, ale jako pomysły ciekawych kierunków ewolucji w innych niż ziemskie środowiskach, czy estetycznych efektów manipulacji genetycznych galeria nadaje się idealnie.

Sprzągle

Oglądając kolejny nudny program na Animal Planet jedna rzecz zwróciła moją uwagę – Sprzągle. Te meduzowate stworzenia żyjące w oceanie potrafią połączyć się w coś na kształt łańcucha, tworząc ponad kilkukilometrowego węża. Dlaczego uznałem to za fascynujące na tyle żeby o ty napisać? Po pierwsze przypomniały mi o kilku rasach kosmitów z Master of Orion 3 😉 po drugie okazało się, że te stworzenia są odpowiedzialne za znaczną część gospodarki węglowej naszej planety. Konsumując glony i plankton które wchłaniają gazy cieplarniane Sprzągle odkładają w swoim organizmie węgiel z dwutlenku węgla aż osiągnie on stężenie w ich organizmach około 30%. Gdy umierają opadają na dno i w ten sposób transportują dwutlenek i węgiel na dno oceanu.

Ciekawe jaki udział miały by organizmy podobnego rodzaju podczas terraformingu, cyklu oddechowym stacji kosmicznej albo przy próbie wydobycia z atmosfery pewnych określonych pierwiastków.

Nicolas Ferrand – transportery

Cztery bardzo fajne conceptarty statków transportowych autorstwa Nicolasa Ferranda.

Gdyby Ziemia miała pierścienie jak Saturn

Pomijając wolne tempo i ścieżkę dźwiękową ciekawy obraz pejzaży z pierścieniami widzianymi z powierzchni ziemi. Twórcom należy pogratulować nie tylko samego użycia Photoshopa czy 3DStudio a dodatkowego trudu włożonego w określenie i zilustrowania hipotetycznie możliwego położenia pierścieni.